Mijn laatste blog van dit jaar. Eerder deze week stuurde ik deze videoboodschap naar de lezers van mijn nieuwsbrief, collega’s, vrienden en familie. Een greep uit de reacties: “hilarisch”, “zoveel lef heb ik niet” en “helemaal opgefleurd”. Maar ook de serieuze boodschap kwam over.
Plezier is aanstekelijk
Lachen doet lachen. Plezier is aanstekelijk. Toen de mondkapjes op school af mochten, zei mij dochter: “Nu zie je elkaars glimlach weer. Veel fijner als je ’s morgen school binnenstapt.” Ik was zo trots dat ze dit onder woorden kon brengen. Tegelijk sneed het door mijn ziel dat mijn kind hier maandenlang mee geconfronteerd is en zal worden. Gelukkig werkt het omgekeerde ook: zingen in een rare trui wekt een lach op!
Geven is ontvangen
De afgelopen dagen heb ik tientallen berichtjes, mailtjes en appjes gekregen als reactie op deze video. Allemaal positief. Vaak met slappe excuses over niet kunnen zingen (ik maak mij echt geen illusies over mijn zangkunst). Soms met geluids- of video-opname van voor ons gezonden lied. Alle reacties hebben mij ontzettend goed gedaan. Hoe groot mijn behoefte als introvert aan alleen-tijd ook is, ik lijd op dit moment onder gebrek aan contacten. Het was een zeer welkome warme douche.
Samen-zinnig leven
Ik schrijf meestal over eigen-zinnig leven. Als je een of andere aandoening krijgt, dan leer je daar met vallen en opstaan mee leven. Een aandoening gaat echter nooit alleen over jezelf. Ook je partner, kinderen, familie, vrienden, collega’s leren leven met jouw ziekte.
Leven met ziekte, beperkingen en kwetsbaarheid is ook een collectieve opgave. Hoe zijn we solidair met elkaar? Door welke culturele bril kijken we naar ziekte, lijden en dood? Covid-19 blijft. De vraag is: hoe gaan we daar gezamenlijk mee om?
Tussen de gezamenlijke en individuele opgave zijn veel overeenkomsten. Wie weinig energie heeft, moet ook creatief zijn om niet geïsoleerd te raken. Of neem leven met onzekerheid: hoe laat je je leven niet bepalen door angst zonder je kop in het zand te steken?
Je hebt altijd een keuze
Het plan voor deze video heb ik gemaakt direct nadat de eerste verzwaring van de coronamaatregelen dit najaar werd aangekondigd. Mijn brein gaat dan meteen aan het werk: hoe kunnen we, op dit moment, méér contact maken?
Natuurlijk put ik hier uit een kwart eeuw persoonlijke ervaring met leven met beperkingen. Een van de belangrijkste lessen die ik in die tijd leerde was: ik heb altijd een keuze. Deze ziekte is een gegeven, hoe ik daarmee leef is aan mij. Die gedachte geeft vrijheid om te kiezen voor wat ik belangrijk vind. Natuurlijk betaal ik daar soms ook een prijs voor, maar ook dat is mijn keuze en daarmee vrijheid. Die gedachte stimuleert ook creativiteit: als het linksom niet kan, dan verzin ik toch gewoon wat anders?
Hoe kan het wel?
Hoe de regering omgaat met corona gaat in tegen alles waar ik voor sta. Focus op overleven, niet op leven met. De gezondheid van de jeugd offeren voor overleven van ouderen. Angst aanwakkeren in plaats van rust en gebruik van verstand te stimuleren. Beperkende maatregelen, nul creativiteit.
Mijn gezin en ik betalen een prijs voor de keuzes van de regering, net als veel andere mensen. Keuzes waar ik grotendeels niet achter sta. Adviezen over bezoek kan ik naar eigen inzicht aanpassen, schoolsluitingen niet. Ik voel me soms machteloos naar mijn kinderen toe, omdat ik bijvoorbeeld het gemis aan leeftijdsgenoten niet kan compenseren.
In kleine kring heb ik de afgelopen 21 maanden allerlei voorbeelden gegeven van hoe het wel kan: goed leven met corona. Deze video deel bewust ook met zijn zakelijke reacties en geïnteresseerde volgers (hebben wij alleen een connectie op LinkedIn?). Mijn voornemen voor 2022? Laten zien hoe je kunt leven met onzekerheid, zonder angstkramp, zonder ontkennen. Tot volgend jaar!